ಭಾರತದ ಶ್ರೇಷ್ಠ ಕವಿಗಳಲ್ಲೊಬ್ಬರಾದ ದ.ರಾ.ಬೇಂದ್ರೆಯವರು ಸಾಹಿತ್ಯ-ಸಾಂಸ್ಕೃತಿಕ ಲೋಕಕ್ಕೆ ಸಾರ್ವಕಾಲಿಕ ಬೆಳಕು. ಸಾಹಿತ್ಯವನ್ನು ಐಕ್ಯತೆಯ ಆರತಿಯಾಗಿ ’ಸಿರಿಗನ್ನಡ ಭಾರತಿ’ಗೆ ಬೆಳಗಿದವರು ಬೇಂದ್ರೆ. ಕನ್ನಡವನ್ನು ’ಭಾರತಿ’ಯ ದಿವ್ಯಧ್ವನಿಯಾಗಿಸಿದವರು. ಹೀಗಾಗಿ ಕನ್ನಡ ಮತ್ತು ಭಾರತದ ನಡುವಿನ ಸಂಬಂಧ ಅವಿರೋಧಿಯಾಗುತ್ತದೆ. ಭಾರತದ ವೈವಿಧ್ಯತೆಯ ಪ್ರತೀಕವಾದ ವಿವಿಧ ಭಾಷೆ, ಜನ, ಸಂಸ್ಕೃತಿಗಳನ್ನು ’ಕನ್ನಡಕ್ಕೆ ಅಪಾಯಕಾರಿ’ ಎಂಬ ನೆಲೆಯಲ್ಲಿ ಗ್ರಹಿಸದೆ ಎಲ್ಲದರೊಳಗೆ ಐಕ್ಯತೆಯನ್ನು ಕಾಣುತ್ತಾರೆ. ಅವರೊಳಗಿನ ’ಕರ್ನಾಟಕ ಪ್ರಜ್ಞೆ’ ಅನ್ಯ ನಾಡಿನ, ಭಾಷೆಯ ವಿರೋಧದಲ್ಲಿ ರೂಪುಗೊಳ್ಳುವುದಿಲ್ಲ. ’ಅನ್ಯ’ದ ಒಳಗೊಳ್ಳುವಿಕೆಯಲ್ಲಿಯೇ ಕನ್ನಡ ನಾಡು ರೂಪುತಳೆಯುತ್ತದೆ. ಬೇಂದ್ರೆಗೆ ವೈವಿಧ್ಯತೆಗಳು ಬೇರೆಯಾಗಲು ಹೊರಟ ಕವಲುಗಳಲ್ಲ, ಅನೇಕದೊಳಗೆ ಕೂಡಿಕೊಳ್ಳುವ ಐಕ್ಯರೂಪಿ ಸಂಕೇತಗಳು.
ಅವರಿಗೆ ಏಕೀಕರಣ ಎನ್ನುವುದು ಕೇವಲ ಭೌಗೋಳಿಕ ಸ್ವರೂಪದ, ಹರಿದ ಭೂಪಟದ ಜೋಡಣೆಯ ಕೆಲಸ ಅಲ್ಲ. ಅದನ್ನು ಮೀರಿದ ಒಂದು ಸಾಂಸ್ಕೃತಿಕ ಸ್ವರೂಪದ ಕೆಲಸ ಎನ್ನುವುದು ಸ್ಪಷ್ಟತೆ ಇತ್ತು. ಒಂದು ಕರ್ನಾಟಕವೆನ್ನುವುದು ಹಲವು ಜನ ಸಮುದಾಯ, ಭಾಷಿಕ ವಲಯ, ಧಾರ್ಮಿಕ ಸ್ವಭಾವಗಳಿಂದ ಕೂಡಿದ್ದು, ಈ ಎಲ್ಲ ಸಂಗತಿಗಳು ಇಲ್ಲಿನ ವೈವಿಧ್ಯತೆಗೆ ಸಾಕ್ಷಿಗಳಾಗಬೇಕೇ ಹೊರತು ಪ್ರತ್ಯೇಕತೆಗೆ ಕಾರಣಗಳಾಗಬಾರದು. ಏಕೀಕರಣಗೊಂಡ ಕರ್ನಾಟಕ ಐಕ್ಯ ಭಾವದ ಕಡೆಗೆ ಚಲಿಸಬೇಕು.ಹೀಗಾಗಿಯೇ ಕವಿ ’ಕೂಡಲಿ ಜಿನ ಹರಿ ಹರ ಶರಣ/ನವ ಧರ್ಮದ ಐಕ್ಯಾವರಣ’ ಎನ್ನುತ್ತಾರೆ. ವೈವಿಧ್ಯತೆಯೇ ಕನ್ನಡಿಗರ ಮೂಲ ಶಕ್ತಿ ಎನ್ನುವ ಬೇಂದ್ರೆ ಕನ್ನಡ ನಾಡನ್ನು ಸಾಮರಸ್ಯದ ಕೂಟವೆಂದೇ ಭಾವಿಸುತ್ತಾರೆ. ಜೈನರ ಕಾವ್ಯದ ಶರಣರ ವಚನದ /ದಾಸರ ಹಾಡಿನದೀ ನಾಡು ಎನ್ನುವ ಕವಿ ’ಬಹುತ್ವ’ವನ್ನು ನಿರಾಕರಿಸದೆ ತನ್ನೊಳಗೆ ಎಲ್ಲವನ್ನೂ ಒಳಗೊಳ್ಳುತ್ತಲೇ ನಾಡು ರೂಪುತಾಳುತ್ತದೆ ಎಂದು ಸಾರುತ್ತಾರೆ. ಏಕೀಕರಣವು ಏಕರೂಪೀಕರಣ ಅಲ್ಲ ಎಂಬುದನ್ನು ಕರ್ನಾಟಕ ಏಕೀಕರಣ ತೋರಿಸಿ ಕೊಟ್ಟಿತು.
ಒಂದೇ ಒಂದೇ ಒಂದೇ ಕರ್ನಾಟಕ ಒಂದೇ /ಜಗದೇಳಿಗೆಯಾಗುವುದಿದೆ ಕರ್ನಾಟಕದಿಂದೆ ಎನ್ನುತ್ತಾರೆ. ಕನ್ನಡ- ಕರ್ನಾಟಕದಿಂದ ಕೇವಲ ಕನ್ನಡಿಗರಿಗಷ್ಟೇ ಒಲಿತು ಎಂದು ಕವಿ ಭಾವಿಸುವುದಿಲ್ಲ. ಜಗದ ಏಳಿಗೆಯಾಗುವುದಿದ್ದರೆ ಅದು ಕರ್ನಾಟಕದಿಂದ ಎನ್ನುತ್ತಾರೆ. ಕರ್ನಾಟಕ ಎನ್ನುವುದು ಕೇವಲ ಸಂಕುಚಿತ ಮನಸ್ಸಿನ ಒಂದು ಭೌಗೋಳಿಕ ರಚನೆಯಲ್ಲ. ಅದರ ಅಸ್ತಿತ್ವ, ರಚನೆಯ ಹಿಂದಿರುವುದು ಜಗದ ಏಳಿಗೆಯ ಉದ್ದೇಶ. ಕರ್ನಾಟಕದ ರೂಪುಗೊಳ್ಳುವಿಕೆಯ ಉದ್ದೇಶ ಒಂದು ಭಾಷೆಯನ್ನಾಡುವ ಜನಗಳಿಗೆ ಒಂದು ಆಡಳಿತಕ್ಕೊಳಪಟ್ಟ ಒಂದು ರಾಜ್ಯ ರಚನೆಗಾಗಿ ಅಲ್ಲ. ಅದು ಜಗತ್ ಕಲ್ಯಾಣದ ಮಾರ್ಗವೇ ಹೌದು. ’ಕನ್ನಡವೂ ಭಾರತವೂ ಜಗವೆಲ್ಲವೂ ಒಂದೇ’ ಎನ್ನುವ ಮೂಲಕ ಕೇವಲ ಕರ್ನಾಟಕವಲ್ಲ, ಕೇವಲ ಭಾರತವಲ್ಲ, ಜಗತ್ತೆಲ್ಲವೂ ಒಂದೇ ಎಂಬ ವಿಶ್ವಾತ್ಮಕವಾದ, ಜಗತ್ತು ಒಂದು ಕುಟುಂಬ ಎಂಬ ಉದಾತ್ತತೆಯನ್ನು ನಾಡಿನ ಸ್ವರೂಪವಾಗಿ ಮಂಡಿಸುತ್ತಾರೆ. ಇಲ್ಲಿ ಭಾರತ-ಕರ್ನಾಟಕದ ನಡುವೆ ಸಂಘರ್ಷ, ಸ್ಪರ್ಧೆ ಇಲ್ಲ. ಕನ್ನಡದ ಹಿತ ಭರತಖಂಡದಿಂದಲೇ ಸಾಧ್ಯ ಎಂಬ ನಂಬಿಕೆ ಬಲವಾಗಿದೆ. ರಾಷ್ಟ್ರ – ನಾಡಿನ ಸಂಬಂಧ ಪರಸ್ಪರ ವಿರೋಧದ ನೆಲೆಯಲ್ಲಿಲ್ಲ. ಭಾರತದ ಒಳಿತಿನೊಂದಿಗೆ ಕರ್ನಾಟಕದ ಒಳಿತಿದೆ. ಇದು ಅಖಂಡತೆಯ ದೃಷ್ಟಿ. ತೆಂಕಣಕ್ಕೆ ಕೇರಳವು ದ್ರಾವಿಡವು ಮೂಡಲಕೆ/ಆಂಧ್ರ ಬಡಗಣಕೆ ಮರಾಷ್ಟ್ರ ನಾಡು /ಈ ಚತುರ್ದಳ ಮಧ್ಯಬೀಜ ಕರ್ನಾಟಕವು/ಧರ್ಮ ಗುಂಜಾರವದ ಕವಿಯ ಬೀಡು ಎನ್ನುವಾಗ ಚತುರ್ದಳದ ಮಧ್ಯಬೀಜವಾಗಿ ಕರ್ನಾಟಕ ಇದೆ ಎಂದು ತೋರಿಸುತ್ತಾರೆ.
ಭೂಮಂಡಲ ಏಕರಾಷ್ಟ್ರ/ಸರ್ವ ವರ್ಣ ಮಾನವ ಎನ್ನುವಾಗ ಕವಿ ’ರಾಷ್ಟ್ರ’ ಕಲ್ಪನೆಯ ಪರಿಧಿಯನ್ನು ವಿಸ್ತರಿಸುತ್ತಾರೆ. ಇಲ್ಲಿ ’ರಾಷ್ಟ್ರ’ ಭಾಷೆಯಿಂದ, ಗಡಿಯಿಂದ, ಪ್ರಭುತ್ವದಿಂದ ಮಿತಗೊಳ್ಳುವುದಿಲ್ಲ. ಯಾವುದು ಆಧುನಿಕ ಪಶ್ಚಿಮದ ಕಲ್ಪನೆಯ ರಾಷ್ಟ್ರದ ಮಿತಿಯೋ, ಅಂದರೆ ಗಡಿಗಳು ರಾಷ್ಟ್ರದ ಗುರುತಿನ ಚೌಕಟ್ಟೊ, ಅದನ್ನು ಇಲ್ಲಿ ಕವಿ ಮೀರುತ್ತಾರೆ, ವಿಸ್ತರಿಸುತ್ತಾರೆ. ’ಏಕರಾಷ್ಟ್ರ’ ಇಲ್ಲಿ ಪಶ್ಚಿಮ ಸೃಷ್ಟಿಸಿದ ವಸಾಹತಿನ ಪರಿಭಾಷೆಯದ್ದಲ್ಲ. ಜಾಗತಿಕರಣದ ಪರಿಭಾಷೆಯೂ ಅಲ್ಲ. ಭಾವೈಕ್ಯದ ನೆಲೆಯ, ಸರ್ವ ಮಾನವರ ಒಳಿತನ ಆಕಾಂಕ್ಷೆಯದಾಗುತ್ತದೆ. ಪರಸ್ಪರರಲ್ಲಿ ಮಾನವೀಯತೆಯು ಅವಿರ್ಭಾವವಾದಾಗ ವಿಶ್ವವೇ ರಾಷ್ಟ್ರವಾಗಬಲ್ಲದು. ’ಹಳ್ಳಿ ಹಳ್ಳಿ ಸಕಲ ಭೋಜ್ಯ /ಭಾರತವಿದು ಅವಿಭಾಜ್ಯ /ಜಗತ್ತೆಲ್ಲ ಏಕರಾಜ್ಯ’ ಭಾರತವಿದು ಅವಿಭಾಜ್ಯ ಎನ್ನುವಾಗ ಭಾರತ ಒಟ್ಟು ಜಗತ್ತಿನ ಭೂಭಾಗದಿಂದಲೇ ಅವಿಭಾಜ್ಯ ಎನ್ನುವಂತಿದೆ. ಯಾವ ನೆಲೆಯಲ್ಲೂ ವಿಭಜಿತ ಅಲ್ಲ, ’ಜಗತ್ತೆಲ್ಲ ಏಕರಾಜ್ಯ’ ಎನ್ನುವಾಗ ’ವಸುದೈವ ಕುಟುಂಬಕಂ’ ಎಂಬ ಮಾತು ನೆನಪಾಗುತ್ತದೆ. ’ಭಾರತವನ್ನು ಅವಿಭಾಜ್ಯ’ ಎಂದು ’ಏಕರಾಜ್ಯ’ ಎಂದು ಚಿತ್ರಿಸುವುದರ ಹಿಂದೆ ಅಖಂಡತೆಯನ್ನು ನಿರೂಪಿಸುವ ತುಡಿತವಿದೆ.
’ಕುಶಲ ಕರ್ಮದೊಡನೆ ಬೇಕು ಧರ್ಮದೊಂದು ತಳಹದಿ’ ಎಂಬ ಸಾಲು ಕಟ್ಟಲಾದ ರಾಷ್ಟ್ರದ ಸ್ವರೂಪವನ್ನು ನಿರ್ವಚಿಸುತ್ತಿದೆ. ಬೇಂದ್ರೆ ’ರಾಷ್ಟ್ರ’ವನ್ನು ಕೇವಲ ಅರ್ಥದ ತಳಹದಿಯಲ್ಲಷ್ಟೇ ನಿಲ್ಲಿಸದೇ ಧರ್ಮದ ತಳಹದಿಯಲ್ಲಿ ನಿಲ್ಲಿಸಲು ಬಯಸಿದ್ದು ಮಹತ್ವದ ಸಂಗತಿ. ಧರ್ಮದ ತಳಹದಿಯ ಮೇಲೆ ಕಟ್ಟಲಾದ ಕುಶಲ ಕರ್ಮ ರಾಷ್ಟ್ರವನ್ನು ಸಮೃದ್ಧವಾಗಿಸುತ್ತದೆ.
ಪಶ್ಚಿಮದ ’ರಾಷ್ಟ್ರ ಪ್ರಭುತ್ವ’ದ ಮಾನದಂಡಗಳಾದ ಏಕಭಾಷೆ, ಏಕ ಜನಾಂಗ, ಏಕ ಸಂಸ್ಕೃತಿಗಳಿಗೆ ಎದುರಾಗಿ ಭಾರತದ ರಾಷ್ಟ್ರ ಕಲ್ಪನೆ ಈ ಎಲ್ಲದರಲ್ಲೂ ಬಹುತ್ವವನ್ನೂ ಹೊಂದಿದೆ. ಇಲ್ಲಿ ಒಂದು ಇನ್ನೊಂದನ್ನು ಮೆಟ್ಟಿ ತಾನು ಪ್ರಬಲವಾಗುವ ಬಗೆಗಿಂತ ಎಲ್ಲವನ್ನೂ ಒಳಗೊಂಡು ವೈವಿಧ್ಯತೆಯ ನಡುವೆಯೂ ಏಕತೆಯನ್ನು ಸಾಧಿಸುವಲ್ಲಿ ಸಫಲವಾಗಿದೆ. ’ಏಕತೆ’ ಎನ್ನುವುದು ಒತ್ತಾಯ ಪೂರ್ವಕವಾದ ಒಕ್ಕೂಟವಾಗದೆ, ಪರಸ್ಪರ ಗೌರವ ಪೂರ್ಣ ಸಂಬಂಧ ಹೊಂದಿರವ ರಚನೆಯಂತಿದೆ.
’ಕರ್ನಾಟಕ ಒಂದೇ’ ಎಂದು ಹೇಳುವಾಗಲೂ ಕರ್ನಾಟಕದೊಳಗಿನ ಭಾಷಿಕ, ಧಾರ್ಮಿಕ ವೈವಿಧ್ಯತೆಗಳು ಸಹಜ ಸಮನ್ವಯತೆಯ ಸಾಕ್ಷಿಗಳಾಗಬೇಕೇ ಹೊರತು ಅವುಗಳು ಎಂದೂ ಪ್ರತ್ಯೇಕತೆಯ ಭಾವನೆಗಾಗಲಿ, ಅಥವಾ ವೈವಿಧ್ಯತೆಯನ್ನು ಕಳೆದುಕೊಂಡು ಏಕರೂಪೀಕರಣಕ್ಕೊಳಗಾಗಬಾರದು ಎಂಬ ಅರಿವೂ ಇದೆ. ಕೂಡಲಿ ಜಿನ ಹರಿ ಹರ ಶರಣ ಬಹುತ್ವ ಕರ್ನಾಟಕದ ಅಂತಃಸತ್ವವೇ ಆಗಿದೆ. ಜಿನ, ಹರಿ, ಹರ, ಶರಣ ಪಂಥಗಳ ನಡುವೆ ಐಕ್ಯಭಾವ ಬೆಳೆದಾಗಲೇ ಕರ್ನಾಟಕದ ಜೀವನ ಲಹರಿಯ ಅರಿವಾಗುತ್ತದೆ. ’ಜೈನರ ಕಾವ್ಯದ ಶರಣರ ವಚನದ /ದಾಸರ ಹಾಡಿನದೀ ನಾಡು ಸಾಲು ವೈವಿಧ್ಯತೆಯ ನಿರಾಕರಣೆಯಾಗದೆ, ಸಮನ್ವಯದ ಸಂಕೇತವಾಗುತ್ತದೆ. ಭಿನ್ನವೆಂದು ಕಾಣಿಸುವವುಗಳ ಜತೆಗೆ ಸಂಘರ್ಷದ ಮನೋಭಾವವಿಲ್ಲ. ಎಲ್ಲವನ್ನೂ ಅಖಂಡವಾಗಿ ನೋಡುವ ಭಾವವೇ ಸಂಘರ್ಷ ರಹಿತ ಸಂಬಂಧಕ್ಕೆ ಕಾರಣವಾಗಿದೆ. ಭಾರತದೊಳಗೆ ಇರುವ ಬೇರೆ ಭಾಷೆ, ಬೆರೆ ವೇಷಗಳು ಇದ್ದರೂ ಈ ಭಾಷೆ , ವೇಷ ’ಬೇರೆ’ಯಾದ ಸ್ಥಿತಿ ಪರಸ್ಪರರ ಅಪನಂಬಿಕೆ, ಆತಂಕ, ಸಂಘರ್ಷಕ್ಕೆ ಕಾರಣವಾಗಿಲ್ಲ. ಕೂಡುವಿಕೆಯೇ ಇಲ್ಲಿನ ಹಾರೈಕೆಯಾಗಿದೆ. ’ಬಹುತ್ವ’ ತನ್ನ ಅಸ್ತಿತ್ವಕ್ಕೆ ಅಪಾಯಕಾರಿ ಅಲ್ಲ ಎನ್ನುವ ತಿಳುವಳಿಕೆಯೇ ಭಾರತೀಯ ರಾಷ್ಟ್ರೀಯತೆಯ ಮೂಲ ಗ್ರಹಿಕೆ.
’ಜಗತ್ತೆಲ್ಲ ಏಕರಾಜ್ಯ’ , ’ಭೂ ಮಂಡಲ ಏಕರಾಷ್ಟ್ರ’ ಎಂಬ ಮಾತುಗಳು ಬೇಂದ್ರೆಯವರ ಕಾವ್ಯದ ’ರಾಷ್ಟ್ರ ವಿಮಾಂಸೆ’ ಯನ್ನು ಅರ್ಥಮಾಡಿಕೊಳ್ಳುವ ಮೂಲ ಮಾತೃಕೆಗಳು. ಸೃಷ್ಟಿಯಲ್ಲಿ ಯಾವುದೇ ತಾರತಮ್ಯವನ್ನು ತೋರದ, ಸೃಷ್ಟಿಯ ಸಮಸ್ತವನ್ನೂ ಒಳಗೊಳ್ಳುವ ಮಾದರಿಯ ರಾಷ್ಟ್ರೀಯತೆಯ ಲೋಕದೃಷ್ಟಿಯಿದು. ಎಲ್ಲವನ್ನೂ ಒಂದಾಗಿ ನೋಡುವ ಪ್ರಜ್ಞೆ ಇಲ್ಲಿದೆ. ಈ ಪ್ರಜ್ಞೆಯ ಹಿಂದೆ ಯಾವುದೇ ಬಗೆಯ ’ಯಾಜಮಾನ್ಯ’ದ ಕಲ್ಪನೆ ಇಲ್ಲ. ಒಂದು ಪ್ರಭುತ್ವವನ್ನು, ಒಂದು ತತ್ವವನ್ನು ಇನ್ನೊಂದರ ಮೇಲೆ ಹೇರುವ ಬಗೆಯ, ಯಜಮಾನ ಕೇಂದ್ರಿತ ಕಲ್ಪನೆ ಇದಲ್ಲ. ಈ ಕಾರಣದಿಂದಲೇ ಜಗತ್ತೆಲ್ಲ ಏಕರಾಜ್ಯ ಎನ್ನುವಾಗಲೂ, ಭೂಮಂಡಲ ಏಕರಾಜ್ಯ ಎನ್ನುವಾಗಲೂ ಸೌಜನ್ಯದ, ಪ್ರೀತಿಯ ಭಾಷೆ ಬಳಕೆಯಾಗುತ್ತದೆ.
ಪಂಗಡವ ಪಂಗಡವ ವಿಂಗಡಿಸಿ ಕೆಟ್ಟು /ಸಂಗಡಿಸಿ ಕೂಡಿರುವ ಬಾಳುವೆಯ ಗುಟ್ಟು ಎನ್ನುವಲ್ಲಿ ಮಾನವತೆಗೆ ತೊಡಕಾಗಿರುವುದು ವಿಂಗಡನೆಯಿಂದ. ಇದರಿಂದ ಕೆಟ್ಟಿರುವುದು ಕೇವಲ ಕನ್ನಡತನವೋ, ಭಾರತೀಯತೆಯೋ ಅಲ್ಲ. ಅದು ಮಾನವತೆಯು ಕೆಟ್ಟು ನಿಂತ ಸ್ಥಿತಿಯನ್ನು ಸಂಕೇತಿಸುತ್ತದೆ. ಕವಿ ಇಲ್ಲಿ ’ಕೂಡಿ ಬಾಳುವುದು’ ಬದುಕಿನ ಗುಟ್ಟು ಎನ್ನುತ್ತಾ, ವಿಂಗಡನೆಗೆ ಕಾರಣವಾಗಿರುವ ಮನಸ್ಥಿತಿಯನ್ನು ನಿರಾಕರಿಸುತ್ತಾ, ಎಲ್ಲರನ್ನೂ ಒಳಗೊಳ್ಳುವ ಮೂಲಕ ಸೀಮೆಯನ್ನು ದಾಟುವ ಕಲ್ಪನೆಯನ್ನು ಮುಂದಿಡುತ್ತಾರೆ. ಸೀಮೆ ದಾಟಿದಾಗ ದ್ವೇಷವಿಲ್ಲದ, ಹಗೆತನವಿಲ್ಲದ, ಐಕ್ಯದ ಅನುಸಂಧಾನದ ಹಾದಿಯನ್ನು ಕ್ರಮಿಸಲು ಸಾದ್ಯ ಎಂದು ತೋರುತ್ತಾರೆ.
ಕನ್ನಡತನ ಭಾರತದಿಂದ ಅನ್ಯವಾಗದ, ಭಾರತ ಜಗತ್ತಿನಿಂದ ಅನ್ಯವಾಗದ ಬಗೆಯ ಒಳಗೊಳ್ಳುವಿಕೆ ಬೇಂದ್ರೆಯವರ ಸಾಹಿತ್ಯದ್ದು. ಕನ್ನಡತನದ ಗುರುತು ಭಾರತೀಯತ್ವಕ್ಕೆ, ಜಗತ್ತಿಗೆ ಅಪಾಯಕಾರಿಯಲ್ಲ ಎನ್ನುವುದೇ ಕವಿಯ ಆಶಯ. ವಿವಿಧತೆಯನ್ನು ಅನ್ಯವಾಗಿಸದೆ, ಅನನ್ಯತೆಯ ಕುರುಹಾಗಿಸಿ ಅದನ್ನು ಕಾಣಿಸುತ್ತಾರೆ. ಕನ್ನಡ ಜೀವನ ಲಹರಿ ಹಲವು ಪ್ರವಾಹಗಳಲ್ಲಿ ಹರಿಯುತ್ತದೆ ಎನ್ನುವುದನ್ನು ತೋರಿಸಿಕೊಡುತ್ತಾರೆ.
ಕನ್ನಡ ತಾಯಿಯು ’ಕನ್ನಡ ಭಾರತಿ’ಯಾಗಿ ಮಾಡಿಸಿಕೊಳ್ಳುವ ಆರತಿಯಲ್ಲಿ ’ಜಿನ ಮುಕ್ತಿ, ಶಿವಶಕ್ತಿ, ಹರಿಭಕ್ತಿ’ ಯು ಸೇರಿದೆ. ನಾಡಿನ ಐಕ್ಯದ, ಸಮನ್ವಯದ ಶ್ರೇಷ್ಠ ರೂಪವಾಗಿ ಈ ಕಲ್ಪನೆ ಮೂಡಿದೆ. ನಾಡಿನ ಐಕ್ಯತೆಯ ಸ್ವರದಲ್ಲಿ ಕನ್ನಡ, ತುಳು, ಕೊಂಕಣಿ, ಕೊಡವ ಸೇರಿಕೊಳ್ಳುತ್ತದೆ. ಆ ಮೂಲಕ ಎಲ್ಲಾ ಧ್ವನಿಗಳು ಕೂಡುವ ನಾಡನ್ನು ಮುಂದಿಡುತ್ತಾರೆ. ಬಹುಸ್ವರದ, ಬಹುದ್ವನಿಯ ಬಹು ಶ್ರುತಿಯ ನಾಡನ್ನು ಕಟ್ಟಲು ಹೊರಟ ಕವಿಗೆ ಕನ್ನಡ ತಾಯಿ, ಸಿರಿಗನ್ನಡ ಭಾರತಿಯಾಗಿ ಮಾನವತೆಯ ಹೊಸ ರೂಪವಾಗಿ ಗೋಚರಿಸುತ್ತಾಳೆ.
ಸರ್ವ ಮತ ಪಂಥಗಳಿಂದ ಸಮನ್ವಿತವಾದ ಸಾಮರಸ್ಯದ ರಾಷ್ಟ್ರದ ಚಿತ್ರಣವನ್ನು ನೀಡುವ ಕವಿ ವೈವಿಧ್ಯತೆಯಲ್ಲಿ ಪ್ರತಿಯೊಂದೂ ಅನನ್ಯವೇ ಎಂಬ ತಿಳುವಳಿಕೆಯನ್ನು ಪ್ರಜ್ಞಾಪೂರ್ವಕವಾಗಿ ಪ್ರತಿಪಾದಿಸುತ್ತಾರೆ. ಎಲ್ಲದರ ಹಿಂದಿರುವುದು ಏಕತೆಯ ಭಾವಕ್ಕೆ ಧ್ವನಿಯಾಗುತ್ತಾರೆ. ಹೀಗಾಗಿ ನಡುವೆ ಸಂಘರ್ಷ ಇರಲಾರದು. ಯಾಕೆಂದರೆ ಇದು ’ಜೀವದಿಂ ಜೀವಕ್ಕೆ ಕಟ್ಟಿದ ಸೇತು’ ಎಂಬ ಪ್ರಜ್ಞೆ ಕನ್ನಡ ಭಾಷೆಯ ಒಳಗೆ ಇದೆ. ಈ ಕಾರಣದಿಂದ ಕನ್ನಡಿಗರ ಕನ್ನಡ ಪ್ರಜ್ಞೆ, ಕರ್ನಾಟಕ ಪ್ರಜ್ಞೆ. ಭಾರತೀಯ ರಾಷ್ಟ್ರ ಪ್ರಜ್ಞೆಗೋ ವಿಶ್ವಪ್ರಜ್ಞೆಗೋ ಅಪಾಯಕಾರಿಯೂ ಅಲ್ಲ, ಆತಂಕಕಾರಿಯೂ ಅಲ್ಲ. ಇಲ್ಲಿನ ಭಾಷಾ ಪ್ರಜ್ಞೆಯೋ, ರಾಷ್ಟ್ರಪ್ರಜ್ಞೆಯೋ ಸಂಕುಚಿತ ಭಾವವಾಗಿ, ಭಾಷಾಂಧತೆಯಾಗಿ ಬದಲಾಗುವುದಿಲ್ಲ. ಭಾರತದ ನಿಜವಾದ ಚೇತನ ಸಹಜೀವನದಲ್ಲಿದೆ, ಸಹಜೀವನವೇ ಇಲ್ಲಿನ ಸಹಜ ಮಂತ್ರವಾಗಿದೆ ಎನ್ನುತ್ತಾರೆ. ಈ ಸಹಜೀವನ ರಾಷ್ಟ್ರದೊಳಗಿನ ಸಮಸ್ತರೊಂದಿಗೂ ನಡೆದಾಗ, ಆ ಮೂಲಕ ಸಮಾನತೆ ನೆಲೆಸಲು ಸಾಧ್ಯ ಎನ್ನುವುದನ್ನು ತೋರಿಸುತ್ತಾರೆ.
ಒಡಕಿಗೆ ಮುಖಮಾಡದ, ಸಮನ್ವಯವನ್ನು ಸಾಮರಸ್ಯವನ್ನು ಪೋಷಿಸುವ ಬಗೆಯ ಸಾಹಿತ್ಯದ ರಚನೆ ವರ್ತಮಾನದ ಅಗತ್ಯವೂ ಕೂಡ. ಸಾಹಿತ್ಯ ಒಡಕಿಗೆ, ಕೆಡುಕಿಗೆ ಅಸ್ತ್ರವಾಗದೆ ಜೋಡನೆಗೆ, ಬೆಸುಗೆಯ ರಕ್ಷೆಯಾಗಬೆಕಾಗಿದೆ. ಆಗಲೆ ಐಕ್ಯತೆಯ ದಿವ್ಯದ್ವನಿ ಎಲ್ಲೆಡೆಯೂ ಮೊಳಗಲು ಸಾಧ್ಯ.
✍ ಡಾ. ರೋಹಿಣಾಕ್ಷ ಶಿರ್ಲಾಲು
ವಿವೇಕಾನಂದ ಕಾಲೇಜು, ಪುತ್ತೂರು
ನ್ಯೂಸ್ 13 ಸಮಾಜದ ಧನಾತ್ಮಕ ಸುದ್ದಿಗಳನ್ನು ಹಾಗೂ ರಾಷ್ಟ್ರೀಯ ವಿಚಾರಗಳನ್ನು ನಿಮಗೆ ತಲುಪಿಸುವ ಪ್ರಯತ್ನ ಮಾಡುತ್ತದೆ. ಈ ರೀತಿ ಇನ್ನಷ್ಟು ಉತ್ತಮ ಸುದ್ದಿಗಳನ್ನು ತಲುಪಿಸಲು ನಿಮ್ಮ ಸಹಕಾರವನ್ನು ಅಪೇಕ್ಷಿಸುತ್ತಿದ್ದೇವೆ. ಈ ಕಾರ್ಯದಲ್ಲಿ ನೀವೂ ನಮ್ಮೊಂದಿಗೆ ಜೊತೆಯಾಗಿ.
News13 strives to publish and promote positive news/happenings and nationalistic thoughts. Join hands with us in this constructive cause. We hope and expect your co-operation in this objective of broadcasting news that shall keep up with quality journalism.
