ಹಿಂದುತ್ವ : ಅಪಾರ್ಥಗಳಿಗೆ ಸಾವರ್ಕರ್‌ ಉತ್ತರ, ಸಾಕ್ಷಿ ಪ್ರಜ್ಞೆಗಳೇಕೆ ತತ್ತರ ?

ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯವೀರ ಸಾವರ್ಕರ್ 1923ರಲ್ಲಿ ಜೈಲೊಳಗೆ ಕೈದಿಯಾಗಿ ಇರುವಾಗಲೇ ಬರೆದ ಒಂದು ಅಪೂರ್ವಕೃತಿ ’ಹಿಂದುತ್ವ’ (2018ರಲ್ಲಿ ಕನ್ನಡಕ್ಕೆ ಈ ಕೃತಿಯನ್ನು ಡಾ. ಜಿ. ಬಿ. ಹರೀಶ್ ಅನುವಾದಿಸಿದ್ದಾರೆ). ಈ ಕೃತಿಯು ರಚನೆಯಾಗಿ ಶತಮಾನ ಸಮೀಪಿಸುತ್ತಿದೆ. ಭಾರತದ ವೈಚಾರಿಕ ವಲಯವನ್ನು ತನ್ನ ಶೀರ್ಷಿಕೆಯಿಂದಲೇ ಪರ ವಿರೋಧದದಟ್ಟ ವಾದಗಳನ್ನು ಉಂಟುಮಾಡಿದರೂ ಈ ಎರಡೂ ಗುಂಪುಗಳೂ ಈ ಕೃತಿಯನ್ನು ಓದಿ ಹೂರಣವನ್ನು ಅರ್ಥೈಸುವ ಪ್ರಯತ್ನ ಮಾಡಲೇ ಇಲ್ಲ ಎನ್ನುವುದು ದುರ್ದೈವದ ಸಂಗತಿ. ಭಾರತೀಯ ಬೌದ್ಧಿಕ ವಲಯದಲ್ಲಿ ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯೋತ್ತರ ಏಳು ದಶಕಗಳಲ್ಲಿ ಸಾವರ್ಕರ್ ಹೆಸರಿನಲ್ಲಿ , ಹಿಂದುತ್ವದ ಹೆಸರಿನಲ್ಲಿ ಅನೇಕ ವಿಚಾರಗೋಷ್ಟಿಗಳು ನಡೆದಿರಬಹುದಾದರೂ, ಕೃತಿಯ ಹೆಸರನ್ನು ಪ್ರಸ್ತಾಪಿಸಿ ಹೊಗಳಿದವರೂ, ಕೃತಿಯ ಒಂದು ಸಾಲನ್ನೂ ಓದದೇ ಪುಟಗಟ್ಟಲೆ ವಿರೋಧಿಸಿ ಬರೆದವರೂ ಈ ಕೃತಿಯ ಒಳಗೆ ಪ್ರವೇಶಿಸಲೇ ಇಲ್ಲ. ಅದರ ಸಾರವನ್ನೂ ಗ್ರಹಿಸಲೇ ಇಲ್ಲ. ಗಾಂಧಿಯ ಹಿಂದ್ ಸ್ವರಾಜ್‌ ಕೃತಿಯ ಚರ್ಚೆಗಳಿಗೆ ಸಿಕ್ಕಿದ ವ್ಯಾಪ್ತಿಯ ಒಂದಂಶವಾದರೂ ಈ ಕೃತಿಗೆ ಸಿಕ್ಕಿದ್ದಿದ್ದರೆ ನಮ್ಮ ವೈಚಾರಿಕ ಲೋಕ ಇಷ್ಟು ಬರಡಾಗುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲವೆನೋ? ಈ ಕೃತಿ ಸಾವರ್ಕರ್‌ ಅವರ ಭಾವುಕ ಅಭಿವ್ಯಕ್ತಿಯಷ್ಟೇ ಅಲ್ಲ. ಒಂದೆಡೆ ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯ ಹೋರಾಟದ ತೀವ್ರತೆ, ಜೈಲು ಕೋಣೆಗಳ ಕತ್ತಲ ಕಂಬಿಗಳ ಹಿಂದೆ ಇರುವ ಸಂದರ್ಭದಲ್ಲೂ ಅಧ್ಯಯನ ಪೂರ್ಣವಾದ ಉಲ್ಲೇಖಗಳ ಸಹಿತವಾಗಿ ಕೃತಿಯನ್ನು ರಚಿಸಿದರು ಎನ್ನುವುದನ್ನು ಮರೆಯಬಾರದು.

ನಮ್ಮ ರಾಷ್ಟ್ರೀಯತೆಯ ಬಗ್ಗೆ ಸಾವರ್ಕರ್ ಬರೆದ ಚಿಂತನೆಗಳ ಸಮಗ್ರತೆಯನ್ನು ನಾವು ಅರ್ಥಮಾಡಿಕೊಳ್ಳಲೇ ಇಲ್ಲ. ಇಂದಿಗೂ ನಮ್ಮ ದೇಶದ ಮಹಾನ್‌ ಇತಿಹಾಸಕಾರರು, ಸೆಕ್ಯುಲರಿಸಂನ ಭ್ರಮೆಯಲ್ಲಿರುವ ವಿದ್ವಾಂಸರು ಭಾರತೀಯ ರಾಷ್ಟ್ರೀಯತೆಯ ಮೂಲವನ್ನು ಬ್ರಿಟಿಷರ ಆಗಮನದಿಂದಾಯಿತೆಂದ, ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯಾನಂತರ ನಾವೊಂದು ರಾಷ್ಟ್ರವಾದೆವು ಎಂದ, ನಾವೊಂದು ರಾಷ್ಟ್ರವಾಗುತ್ತಿದ್ದೇವೆ ಎಂದು ಹೇಳಿದ ಅಪ್ರಬುದ್ಧ ಆಲಾಪಗಳನ್ನೆ ನಂಬಿ, ಪಠ್ಯಗಳಾಗಿ ಬೋಧಿಸುತ್ತಾ ಬಂದೆವು. ನಮ್ಮ ಪೂರ್ವಜರು ’ಸಿಂಧುಸ್ಥಾನ’ವನ್ನು ಕೇವಲ ಭೂಭಾಗ ಮಾತ್ರವೆಂದು ತಿಳಿದಿರಲಿಲ್ಲ. ಇದೊಂದು ರಾಷ್ಟ್ರ ಎಂದೇ ನಂಬಿದ್ದರು. ಉತ್ತರದ ಸಿಂಧು ನದಿಯಿಂದ ದಕ್ಷಿಣದ ಸಿಂಧು (ಸಮುದ್ರ)ವರೆಗೆ ವ್ಯಾಪಿಸಿದ್ದ ಸಕಲ ಜಾತಿ-ಮತ-ಧರ್ಮ-ಪಂಥದವರೂ ಒಂದೇ ರಾಷ್ಟ್ರಎಂದು ತಿಳಿದಿದ್ದರು. ಯಾವ ತರತಮವೂ ಇಲ್ಲದೆ ಎಲ್ಲರನ್ನೂ ಒಳಗೊಂಡಂತೆ ವೈದಿಕರೇ ಆಗಲಿ, ಅವೈದಿಕರೇ ಆಗಲಿ, ಬ್ರಾಹ್ಮಣರೇ ಇರಲಿ, ಚಂಡಾಲರೇ ಇರಲಿ ಎಲ್ಲರೂ ಒಂದೇ ರಾಷ್ಟ್ರವಾಗಿ ಬದುಕಿದ್ದರು ಎನ್ನುವುದನ್ನು ಸಾವರ್ಕರ್‌ ದೃಢವಾಗಿ ಸಾರಿಹೇಳುತ್ತಾರೆ. ಸಿಂಧು (ಹಿಂದು) ನಮ್ಮ ರಾಷ್ಟ್ರೀಯ ಹೆಸರು. ಸಿಂಧು ನಮ್ಮ ಅಸ್ಮಿತೆ. ಯಾವ ವರ್ಣದವರಾದರೂ ಒಂದೇ ಸಂಸ್ಕೃತಿ, ಒಂದೇ ರಕ್ತ, ಒಂದೇ ನಾಡು ಮತ್ತು ಒಂದೇ ರಾಜಕೀಯ ದ್ವಜವನ್ನು ಒಪ್ಪಿದವರು. ಇತಿಹಾಸದ ಅತಿ ಅಗಮ್ಯ ಕಾಲದಿಂದಲೂ ನಾವೊಂದು ರಾಷ್ಟ್ರವಾಗಿದ್ದೇವೆ ಎನ್ನುವ ನುಡಿ ನಮ್ಮ ಪಠ್ಯಗಳಾಗಲೆ ಇಲ್ಲ !

ಹಿಂದುಗಳೆಂದರೆ ಯಾರು ಎನ್ನುವಾಗ ಹಿಂದುಗಳನ್ನೇ ಬೇರೆ ಮಾಡಲು ಕಾರಣವಾದ ವರ್ಣ ವ್ಯವಸ್ಥೆಯನ್ನು ಸಂಪೂರ್ಣವಾಗಿ ನಿರಾಕರಿಸುತ್ತಾರೆ. ವರ್ಣ ವ್ಯವಸ್ಥೆಯ ಉದ್ದೇಶ ಪೂರ್ಣವಾಗದೇ ಇದ್ದಾಗ ಅದು ತಾನೇ ಕಣ್ಮರೆಯಾಗುತ್ತದೆ ಎನ್ನುತ್ತಾರೆ. ವರ್ಣ ವ್ಯವಸ್ಥೆಯನ್ನೆ ಧಿಕ್ಕರಿಸಿದ ಸಿಖ್ಖರು, ಜೈನರು, ಬೌದ್ಧರು ಕೂಡ ರಕ್ತದಿಂದ, ಜನಾಂಗದಿಂದ, ರಾಷ್ಟ್ರದ ದೃಷ್ಟಿಯಿಂದ ಹಿಂದುಗಳೇ ಎನ್ನುವುದನ್ನು ಬಲವಾಗಿಯೇ ಪ್ರತಿಪಾದಿಸುತ್ತಾರೆ. ವಿಚಿತ್ರವೆಂದರೆ ನಮ್ಮ ವಿಚಾರವಾದಿ ಬಳಗ ಸಿಖ್ಖರನ್ನು, ಜೈನರನ್ನು, ಬೌದ್ಧರನ್ನು ಹಿಂದುಗಳಲ್ಲ ಎಂದು ದೂರ ಮಾಡುತ್ತಾ, ಇತ್ತೀಚೆಗೆ ಲಿಂಗಾಯತರೂ ಹಿಂದುಗಳಲ್ಲ ಎನ್ನುವ ಅಪದ್ಧ ವಾದಗಳಿಂದ ಇನ್ನೂ ಒಡಕಿನ ಬೀಜ ಬಿತ್ತುವಲ್ಲಿ ಮಗ್ನರಾಗಿದ್ದಾರೆ. ಸಾವರ್ಕರ್ ಕೇವಲ ಎಲ್ಲರೂ ಹಿಂದುಗಳೆಂದು ಹೇಳಿದ್ದಷ್ಟೇ ಅಲ್ಲ, ಅದಕ್ಕೆ ಬೇಕಾದ ಹತ್ತಾರು ನಿದರ್ಶನಗಳ ದಾಖಲೆಗಳನ್ನು ನೀಡುತ್ತಾರೆ. ಸಾವರ್ಕರ್‌ ಚಿಂತನೆ ಎಲ್ಲರನ್ನೂ ಒಳಗೊಳ್ಳುವ ಸಮಗ್ರದೃಷ್ಟಿಯಾಗಿತ್ತು. ಸನಾತನಿಗಳು, ಸತ್ನಾಮಿಗಳು, ಸಿಖ್ಖರು, ಆರ್ಯರು, ಅನಾರ್ಯರು, ಮರಾಠರು, ಮದ್ರಾಸಿನವರು, ಬ್ರಾಹ್ಮಣರು, ಪಂಚಮರು ಎಲ್ಲರೂ ಹಿಂದುಗಳು. ಹಿಂದುಗಳಾಗಿಯೇ ನೋವುಗಳನ್ನು ನಲಿವುಗಳನ್ನು ಉಂಡಿದ್ದಾರೆ ಎನ್ನುತ್ತಾರೆ.

ಹಿಂದುತ್ವವನ್ನು ಮನುಕುಲದ ಸ್ಫೂರ್ತಿ ಮತ್ತು ಚೈತನ್ಯದ ಸೆಲೆಯಾಗಿ ಗುರುತಿಸುವ ಸಾವರ್ಕರ್ ಹಿಂದುತ್ವದಿಂದಲೇ ಹಿಂದುಸ್ಥಾನ ಉಳಿದಿದೆ ಎನ್ನುತ್ತಾರೆ. ಅವರಿಗೆ ಹಿಂದುತ್ವ ಕೇವಲ ಒಂದು ಪದವಲ್ಲ. ಅದು ಇತಿಹಾಸ. ಇಸ್ಲಾಂನ ಖಡ್ಗದ ಹೊಡೆತದಿಂದ ಜಗತ್ತಿನ ಅನೇಕ ರಾಷ್ಟ್ರಗಳು ರಾಷ್ಟ್ರಗಳಾಗಿಯೇ ಉಳಿಯಲಿಲ್ಲ. ಆದರೆ ಹಿಂದುಸ್ಥಾನದಲ್ಲಿ ಮಾತ್ರ ಈ ಖಡ್ಗದ ಇರಿತಕ್ಕೆ ಪರಾಕ್ರಮದ ಉತ್ತರ ಕೊಟ್ಟಿತೆನ್ನುತ್ತಾರೆ. ಅರಬರಿಂದ ಮುಘಲರವರೆಗೆ ನಡೆದ ಇಸ್ಲಾಂನ ಕ್ರೌರ್ಯದ ಲೂಟಿಗೆ ಮತದ ಬಲವೂ ಸಿಕ್ಕಿ ಮಾನವಕೋಟಿಯ ನಾಶಕ್ಕೆ ಕಾರಣವಾದ ಕಾಲಕ್ಕೆ ಭಾರತ ಈ ಸಮರವನ್ನು ನೈತಿಕವಾಗಿ, ಸೈನಿಕ ಶಕ್ತಿಯಾಗಿ ಎದುರಿಸಿ ಉಳಿಯಿತೆನ್ನುವ ಶೌರ್ಯದ ಹಿನ್ನೆಲೆ ’ಹಿಂದುತ್ವ’ ಎನ್ನುತ್ತಾರೆ. ಹಿಂದುತ್ವವೇ ಈ ದೇಶದ ಆತ್ಮ. ಈ ಕಾರಣದಿಂದಲೇ ಮಲಬಾರ್‌ನ ನಾಯರ್‌ಗಳು ಕಾಶ್ಮೀರದ ಬ್ರಾಹ್ಮಣರ ದುಃಖಕ್ಕೆ ಕಣ್ಣೀರು ಸುರಿಸುವಂತಾಯಿತು. ಈ ಬಗೆಯ ರಕ್ತ ಸಂಬಂಧವನ್ನು ಗುರುತಿಸಲಾಗದ ವೈಚಾರಿಕ ಲೋಕದ ವಿಕೃತಿಗಳಿಗೆ ಇಂದಿಗೂ ಸಾವರ್ಕರ್‌ ಅರ್ಥವಾಗಿಲ್ಲ.

’ಹಿಂದು’ಎನ್ನುವ ಪದವನ್ನೇ ಪರಕೀಯಎಂಬಂತೆ ಬಿಂಬಿಸಿ ಭಾರತೀಯರ ಸಾಂಸ್ಕೃತಿಕ ಅಸ್ಮಿತೆಯನ್ನು ಭಗ್ನಗೊಳಿಸಲು ಹೊಂಚು ಹಾಕಿದ್ದ ನಾಡಿನ ಸಾಕ್ಷಿ ಪ್ರಜ್ಞೆಗಳಿಗೆ ಸಾವರ್ಕರ್‌ ಉತ್ತರ ತತ್ತರಿಸುವಂತೆ ಮಾಡಿತೆಂದರೆ ಅಚ್ಚರಿಯಿಲ್ಲ. ಹಿಂದು ನಮ್ಮ ರಾಷ್ಟ್ರೀಯ ಹೆಸರು, ಹೆಮ್ಮೆ ಎನ್ನುವುದನ್ನು ಸಾವರ್ಕರ್ ಸಾರಿಹೇಳುತ್ತಾರೆ. ಮಹಮ್ಮದೀಯರು ಹಿಂದು ಎಂದರೆ ಕಪ್ಪು ಜನಾಂಗ ಎಂಬಂತೆ ನೀಡಿದ ಚಿತ್ರಣವನ್ನು ದಾಖಲೆಗಳಿಂದಲೇ ಭಗ್ನಗೊಳಿಸುತ್ತಾರೆ. ಹಿಂದಿಯ ಅತೀ ಪುರಾತನ ಗ್ರಂಥ ಬ್ರಜಬಾಷೆಯ ’ಪೃಥ್ವಿರಾಜರಾಸೊ’, ’ಹಿಂದವಾನ್’ಗಳ ಪದ್ಯಗಳನ್ನು ಉಲ್ಲೇಖಿಸುತ್ತಾರೆ. ಪೃಥ್ವಿರಾಜ, ಶಿವಾಜಿ, ಗುರು ತೇಗಬಹಾದೂರ್, ಗುರುಗೋವಿಂದ ಸಿಂಹ ಮೊದಲಾದವರು ಹಿಂದೂಧರ್ಮಕ್ಕಾಗಿ ಮಾಡಿದ ತ್ಯಾಗ- ಹೋರಾಟಗಳನ್ನು ನೆನಪಿಸಿಕೊಡುತ್ತಾರೆ. ಹಿಂದು ಪದವೇ ನಮ್ಮ ರಾಷ್ಟ್ರೀಯ ಅಸ್ಮಿತೆಯಾದ ಕಾರಣ ಅದಕ್ಕೆ ಪರ್‍ಯಾಯ ಪದ ಸೃಷ್ಟಿ ಸಾಧ್ಯವಿಲ್ಲ. ಕನ್ಯಾಕುಮಾರಿಯಿಂದ ಕಾಶ್ಮೀರದವರೆಗೆ, ಅಟಕ್‌ನಿಂದ ಕಟಕ್‌ನವರೆಗೆ ನಮ್ಮ ಜನಾಂಗದ ಐಕ್ಯವನ್ನು ಎತ್ತಿ ಹಿಡಿಯುವುದೇ ಹಿಂದು ಅಸ್ಮಿತೆ. ಈ ಕೃತಿಯನ್ನು ರಚಿಸಿ ನೂರು ವರ್ಷಗಳ ಸನಿಹ ಬಂದರೂ ಅಂದಿನ ಆಕ್ಷೇಪ ಇಂದಿಗೂ ಹಾಗೇ ಇದೆ. ಇಂದಿಗೂ ನಮ್ಮ ದೇಶದಲ್ಲಿ ಹಿಂದು ಎನ್ನುವ ಹೆಸರೇ ಅಸ್ಪೃಶ್ಯವಾಗಿ, ಕೋಮುಬಣ್ಣವಾಗಿ ಕಾಣುತ್ತಿದ್ದೇವೆ. ಅದರಲ್ಲೂ ಅಕಾಡೆಮಿಕ್ ಮತ್ತು ರಾಜಕೀಯ ವಲಯದಲ್ಲಿ ಹಿಂದು ಪದವೇ ಒಂದು ನಿಷಿದ್ಧ ಪದವಾಗಿದೆ. ಅದನ್ನು ಭಯೋತ್ಪಾದನೆಯೊಂದಿಗೆ ಸಮೀಕರಿಸುವ, ಕೋಮುವಾದದೊಂದಿಗೆ ಬೆಸೆಯುವ, ಜಾತೀಯತೆ ಅಸ್ಪೃಶ್ಯತೆಯೊಂದಿಗೆ ಜೋಡಿಸುವ ದೊಡ್ಡ ಸಂಚು ನಮ್ಮ ಮುಂದೆ ಹಾಗೆ ಇದೆ. ಇಂತಹುದೇ ಸನ್ನಿವೇಶದಲ್ಲಿ ಸಾವರ್ಕರ್ ನಿಂತಾಗ ನಿರ್ಭಯವಾಗಿ  ’ಹಿಂದುಪದ ನಮ್ಮ ಜನಾಂಗದ, ರಾಷ್ಟ್ರದ ತೊಟ್ಟಿಲ ಹೆಸರು, ವಿಶ್ವದ ಅತ್ಯಂತ ಪೂಜ್ಯ ಹೆಸರು’ ಎನ್ನುತ್ತಾರೆ.

17-18 ನೇ ಶತಮಾನದಲ್ಲಿ ಮೊಘಲರಿಂದ ಹಿಂದೂಧರ್ಮಕ್ಕೆ ಬಂದಿದ್ದ ಆಪತ್ತು ಹಾಗೂ ಆ ಸಂದರ್ಭದಲ್ಲಿ ಹಿಂದೂ ಧರ್ಮದ ರಕ್ಷಣೆಗಾಗಿ ನಡೆದ ಹೋರಾಟದ ಸಮಗ್ರ ಚಿತ್ರಣವನ್ನು ಮುಂದಿಡುತ್ತಾರೆ. ಹಿಂದೂ ಸಾಮ್ರಾಜ್ಯ ಸ್ಥಾಪನೆಗಾಗಿ ಪರಸ್ಪರರ ವೈಶಮ್ಯಗಳನ್ನು ಮರೆತು ಒಂದಾದ ಹಿಂದು ರಾಜರುಗಳ ಉತ್ಸಾಹ, ಎದುರಾದ ಮಹಾನ್ ಸಂಕಟಗಳನ್ನೆಲ್ಲಾ ದೈರ್ಯವಾಗಿ ಮುನ್ನುಗ್ಗಿ ವಿಜಯಗಳಿಸಿದ ಪರಿಣಾಮವಾಗಿ ಇಸ್ಲಾಂನ ಕ್ರೂರ ಕತ್ತಿಗಳಿಂದ ಸಮಾಜವನ್ನು ಪಾರುಮಾಡಿದ ಮಹನೀಯರನ್ನು ನೆನಪಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಾ, ಈ ಹೋರಾಟವೆಲ್ಲವೂ ಹಿಂದುತ್ವಕ್ಕಾಗಿಯೇ ನಡೆದಿದೆ ಮತ್ತು ಹಿಂದುತ್ವದ ಉಳಿವಿಗಾಗಿ ತಮ್ಮೊಳಗಿನ ಭಿನ್ನಾಭಿಪ್ರಾಯಗಳನ್ನು ಮರೆತು ಒಂದಾದ ಹಿಂದೂ ಮನೋವೈಶಾಲ್ಯತೆಯನ್ನು ದಾಖಲಿಸುತ್ತಾರೆ. ತುರ್ಕಿಸ್ಥಾನವೇ ಆಗಿಬಿಡಬಹುದಾಗಿದ್ದ ಕಾಲಘಟ್ಟದಲ್ಲಿ ಹಿಂದುಸ್ಥಾನವನ್ನು ಹಿಂದುಸ್ಥಾನವಾಗಿಯೇ ಉಳಿಸಿದ ಧೀರರನ್ನು ಶೂರರನ್ನು ಮರೆತ ಬಗ್ಗೆ ವಿಷಾದ ವ್ಯಕ್ತಪಡಿಸುತ್ತಾರೆ. ಮುಸಲ್ಮಾನರ ಗೆಲುವನ್ನು ಸಂಪುಟಗಳಲ್ಲಿ ದಾಖಲಿಸುವ, ಆದರೆ ಹಿಂದುಗಳ ಅಧ್ಬುತ ಸಾಧನೆಗಳ ಉಲ್ಲೇಖವೂ ಮಾಡದ ಮನಸ್ಥಿತಿಗಳ ಬಗ್ಗೆ ಮರುಕ ವ್ಯಕ್ತಪಡಿಸುತ್ತಾರೆ. ಭಾರತದ ಚರಿತ್ರೆಯನ್ನು ಬರೆದ ಬ್ರಿಟಿಷ್-ಮೊಘಲ್ ಮನಸ್ಥಿತಿಯ ಕಮ್ಯುನಿಸ್ಟ್-ಕಾಂಗ್ರೆಸ್‌ ಇತಿಹಾಸಕಾರರು ಹಿಂದುಸ್ತಾನದ ರಕ್ಷಣೆಗಾಗಿ ನಡೆದ ನೂರಾರು ವರ್ಷಗಳ ನಿರಂತರ ಹೋರಾಟವನ್ನು ಮಾಡಿದ ವೀರರನ್ನು ಗೌಣವಾಗಿಸಿ ಶತ್ರುಗಳ ಆಕ್ರಮಣವನ್ನೇ ವೈಭವೀಕರಿಸಿದ ಕಥನಗಳನ್ನೆ ಇಂದಿಗೂ ನಮ್ಮ ಪಠ್ಯಗಳಾಗಿರುವ ನಿದರ್ಶನ ಕಣ್ಮುಂದಿರುವಾಗ ಸಾವರ್ಕರ್ ಮಾತಿನ ಮಹತ್ವ ಅರಿವಾಗುತ್ತದೆ.

ನಮ್ಮ ಹಿಂದು ಹೆಸರಿನ ಕಾರಣಕ್ಕಾಗಿಯೇ ನಮ್ಮನ್ನು ಶತ್ರುಗಳು ದ್ವೇಷಿಸಿದ್ದು, ಈ ಹೆಸರಿಗಾಗಿಯೇ ಶಾಲಿವಾಹನನಿಂದ ಶಿವಾಜಿಯವರೆಗೆ ನಮ್ಮ ಸಾವಿರಾರು ವೀರರು ಸಂಘರ್ಷ ನಡೆಸಿದ್ದು, ಪದ್ಮಿನಿ ಮಡಿದಾಗ, ಚಿತ್ತೂರು ಸುಟ್ಟಾಗ ಅದರ ಬೂದಿಯ ಮೇಲೂ ಇದ್ದ ಹೆಸರು ’ಹಿಂದು’. ವೇದಗಳನ್ನು ಒಪ್ಪದವರು, ವೇದಗಳನ್ನು ನಂಬದ ಜೈನರೂ ತಲೆತಲಾಂತರದಿಂದ ಹಿಂದುಗಳೇ. ಕಾರಣ ನಮ್ಮೋಳಗಿನ ಸಾಮಾನ್ಯ ರಕ್ತ ಬಾಂಧವ್ಯ. ಬ್ರಾಹಣನಿಂದ ಚಂಡಾಲನವರೆಗೆ ಪ್ರತಿಯೊಬ್ಬ ಹಿಂದುವಿನಲ್ಲೂ ಹರಿಯುವ ರಕ್ತ ಒಂದೇ ಎನ್ನುವ ಮೂಲಕ ಹಿಂದುತ್ವಕ್ಕೆ ಯಾರೂ ಹೊರಗಿನವರಲ್ಲಾ ಎನ್ನುವ ಸತ್ಯವನ್ನೂ, ಬ್ರಾಹ್ಮಣರು-ವೈದಿಕರ ಹೊರತಾಗಿ ಯಾರು ಹಿಂದುಗಳಲ್ಲ ಎನ್ನುವ ಒಡಕಿನ ವಿಕೃತಿಗಳನ್ನು ನಿರಾಕರಿಸಿಬಿಡುತ್ತಾರೆ.

ಹಿಂದುನೆಸ್‌ ಎನ್ನುವುದು ಹಿಂದುರಕ್ತದ ಮುಂದುವರಿಕೆಯೆ ಹೊರತು ಸಾಮಾಜಿಕ ಪದ್ಧತಿ ಅಲ್ಲ, ಆಚಾರ ವಿಚಾರಗಳಲ್ಲ. ಮತ ಪಂಥಗಳಲ್ಲ. ಇವುಗಳು ಬೇರೆ ಬೇರೆಯಾಗಿದ್ದೂ ನಾವೆಲ್ಲರೂ ಹಿಂದುಗಳೆನ್ನುತ್ತಾರೆ. ಚರಿತ್ರೆಯ ವಿವಿಧ ಕಾಲಘಟ್ಟಗಳಲ್ಲಿ ಹಿಂದುತ್ವಕ್ಕೆ ಆಪತ್ತು ಬಂದಾಗ ಉತ್ತರ ದಕ್ಷಿಣ ಬೇಧವಿಲ್ಲದೆ ಆಕ್ರಮಣವನ್ನು ತಡೆದು ನಿಲ್ಲಿಸಿದ ಮಹನೀಯರ ಬಗ್ಗೆ ದೇಶದೆಲ್ಲೆಡೆ ಸಮಾನ ಗೌರವವಿರುವುದನ್ನು ನಿರೂಪಿಸುತ್ತಾರೆ. ಈ ನೆಲದಲ್ಲಿ ಹುಟ್ಟಿದ ಎಲ್ಲಾ ಮತ ಪಂಥಗಳೂ ಶ್ರೇಷ್ಟವೆಂದು ಕಾಣುತ್ತಾ ಮಣ್ಣಿನ ಕಣಕಣಗಳಲ್ಲೂ ಅಂತಹ ಮಹಾಪುರುಷರ ಓಡಾಟದ ಗುರುತಿದೆ. ಈ ಕಾರಣದಿಂದ ಇದು ಪುಣ್ಯಭೂಮಿ. ಈ ನೆಲವನ್ನು ವಾಸ್ತವ್ಯದ ಕಾರಣಕ್ಕೆ ಪಿತೃಭೂಮಿ ಎಂದು ಒಪ್ಪಿದರಷ್ಟೇ ಹಿಂದುಗಳಾಗುವುದಿಲ್ಲ, ಅವರಿಗೆ ಈ ನೆಲ ಪುಣ್ಯಭೂಮಿಯಾಗಿಯೂ ಕಾಣಬೇಕು. ಮುಸಲ್ಮಾನರೋ, ಕ್ರೈಸ್ತರೋ ಆಗಿ ಬದಲಾದ ಹಿಂದುಗಳು ಈ ದೇಶದ ಹೊರತಾದ ಭೂಮಿಯನ್ನು ಪುಣ್ಯಭೂಮಿಯನ್ನಾಗಿಯೂ, ಪರಕೀಯರನ್ನು ಪುರಾಣ ಪುರುಷರನ್ನಾಗಿಯೂ ನಂಬುವುದರಿಂದ ಅವರು ಹಿಂದುಗಳಾಗುವುದಿಲ್ಲ. ಕ್ರೈಸ್ತರು ಮುಸಲ್ಮಾನರು ಈ ದೇಶವನ್ನು ತಮ್ಮ ಪುಣ್ಯಭೂಮಿಯನ್ನಾಗಿ ತಿಳಿದು ಸ್ವ ಸಂತೋಷದಿಂದಲೇ ಒಪ್ಪಿ ಬಂದರೆ ಅವರೆಲ್ಲರೂ ಹಿಂದುಗಳೇ ಎನ್ನುತ್ತಾರೆ. ಹಿಂದುತ್ವ ಕೃತಿಯ ಒಂದು ಸಾಲನ್ನೂ ಓದದವರು ಸಾವರ್ಕರ್‌ ಅವರನ್ನು ಮುಸಲ್ಮಾನ ವಿರೋಧಿ, ಕ್ರೈಸ್ತ ವಿರೋಧಿ ಎಂದು ಟೀಕಿಸುತ್ತಿದ್ದಾರೆ. ಅವರ ನಿಲುವಿನಲ್ಲಿ ಯಾರ ವಿರೋಧವೂ ಇಲ್ಲ. ಹಿಂದುಗಳಾಗಳು ಹಿಂದುತ್ವ ಯಾರನ್ನೂ ಹೊರಗಿಡುವುದಿಲ್ಲ. ನೆಲವನ್ನು ನೋಡುವ ದೃಷ್ಟಿಯಲ್ಲಿ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳಬೇಕಾದ ಬದಲಾವಣೆಯನ್ನಷ್ಟೇ ಸೂಚಿಸುತ್ತಾರೆ. ಇಲ್ಲಿನ ಎಲ್ಲಾ ಮತದವರೂ ಹಿಂದುತ್ವದ ಸಮಾನಾಧಿಕಾರಿಗಳು ಎನ್ನುವು ಸಾವರ್ಕರ್‌ ಅವರ ಸಮಾನತೆಯ ಸಂದೇಶವನ್ನು ಯಾವ ಸಮಾನತೆಯ ಹೋರಾಟಗಾರರೂ ಕಣ್ಣೆತ್ತಿಯೂ ನೋಡಲಿಲ್ಲ !ಅದರ ಬದಲಿಗೆ ಹಿಂದುಗಳೊಳಗಿನ ಕೃತಕ ಭಿನ್ನತೆಗಳನ್ನು ಮುಂದಿಟ್ಟು ಒಡಕು ಮೂಡಿಸುವ ಪ್ರಯತ್ನ ಇಂದಿಗೂ ನಡೆಯುತ್ತಲೇ ಇದೆ. ನಾಡಿನ ಸಾಕ್ಷಿ ಪ್ರಜ್ಞೆಗಳೆನಿಸಿಕೊಂಡವರು ರಾಷ್ಟ್ರೀಯತ್ವದ ಅಡಿಗಲ್ಲಾದ ಹಿಂದುತ್ವವನ್ನು ಅರ್ಥೈಸಲು ಸೋತುಹೋದದ್ದು ದುರಂತವೆನ್ನಬೇಕು.

✍ ಡಾ.ರೋಹಿಣಾಕ್ಷ ಶಿರ್ಲಾಲು
ಕನ್ನಡ ಉಪನ್ಯಾಸಕರು
ವಿವೇಕಾನಂದ ಕಾಲೇಜು, ಪುತ್ತೂರು