ಕಮ್ಯುನಿಸಂನ ಹಿಂಸೆಯಿಂದ ಕಳೆಗುಂದುವ ಪ್ರಜಾಪ್ರಭುತ್ವ

ನ್ಯಾಯಸಮ್ಮತ ನಿರ್ಭೀತ ಚುನಾವಣೆಗಳು ಪ್ರಜಾಪ್ರಭುತ್ವದ ಶೋಭೆ. ಚುನಾವಣೆಯನ್ನು ಪ್ರಜಾಪ್ರಭುತ್ವದ ಹಬ್ಬವೆಂದೇ ಕರೆಯಲಾಗುತ್ತಿದೆ. ಪ್ರಜಾಪ್ರಭುತ್ವಕ್ಕೆ ಅಪಾಯಕಾರಿಯಾದ ಎರಡು ಘಟನೆಗಳು ಈ ಲೋಕಸಭಾ ಚುನಾವಣೆಯ ನಡುವೆ ನಡೆದರೂ ವಿಶೇಷ ಚರ್ಚೆಗಳು ನಡೆಯಲಿಲ್ಲ. ಈ ಎರಡೂ ಅಪಾಯಕಾರಿ ಘಟನೆಗಳ ಹಿಂದೆ ಇರುವುದು ಒಂದೇ ಸಿದ್ಧಾಂತ. ಕಾರ್ಲ್‌ಮಾರ್ಕ್ಸ್‌ನಿಂದ ಪ್ರತಿಪಾದಿತವಾದ ಕಮ್ಯುನಿಸಂನ ವಿಷಫಲಗಳೆನ್ನಬಹುದು. ಆಚರಣೆಯ ಸ್ವರೂಪದಲ್ಲಿ ವ್ಯತ್ಯಾಸವಿದ್ದರೂ ’ಮೂಲತಃ ಹಿಂಸೆ ರಾಜ್ಯಾಧಿಕಾರವನ್ನು ದಕ್ಕಿಸಿಕೊಳ್ಳುವ ದಾರಿಯಲ್ಲಿ ಅನಿವಾರ್ಯ ಅಂಶ’ವೆಂದು ಕಮ್ಯುನಿಸಂ ಒಪ್ಪಿಕೊಳ್ಳುತ್ತದೆ. ಹಿಂಸೆಯಿಂದಲೇ ಅಧಿಕಾರವನ್ನು ಸಾಧಿಸುವ ಕನಸಿನಲ್ಲಿರುವ ತೀವ್ರವಾದಿ ಗುಂಪು (ಮಾವೋವಾದಿಗಳು) ಮತ್ತು ಹೊರನೋಟಕ್ಕೆ ಲಿಬರಲ್ (ಮಾರ್ಕ್ಸ್‌ವಾದಿಗಳು) ಆಗಿ ಕಾಣುವ ಗುಂಪುಗಳೆರಡೂ ಪ್ರಜಾಪ್ರಭುತ್ವಕ್ಕೆ ಹೇಗೆ ಅಪಾಯಕಾರಿಗಳಾಗಿದ್ದಾರೆ ಎನ್ನುವುದನ್ನು ವಿಶ್ಲೇಷಿಸುವ ಅಗತ್ಯವಿದೆ.

ರಾಷ್ಟ್ರೀಯತೆಯನ್ನು ಮೂಲತಃ ’ದಮನಿಸಲ್ಪಟ್ಟ ಅಪರಾಧ’ ಎಂದೇ ಭಾವಿಸುವ ಕಮ್ಯುನಿಸಂ, ಭಾರತದಲ್ಲಿ ಸಮದಾಯಗಳ ಪ್ರತ್ಯೇಕಗೊಳ್ಳುವ ಬೇಡಿಕೆಯನ್ನು ’ಸ್ವಾಯತ್ತತೆ ಮತ್ತು ಸ್ವಯಂ ಆಡಳಿತಕ್ಕಾಗಿ ನಡೆಸುವ ನ್ಯಾಯಸಮ್ಮತ ಹೋರಾಟ’ ಎಂದೇ ಪರಿಭಾವಿಸಿ ಈ ಹೋರಾಟಗಳನ್ನು ಯಾವತ್ತೂ ಸಂಪೂರ್ಣವಾಗಿ ಬೆಂಬಲಿಸುತ್ತಾ ಬಂದಿದೆ. ಭಾರತದಲ್ಲಿ ಏಕೈಕ ರಾಷ್ಟ್ರೀಯತೆ ಎನ್ನುವುದೇ ಇಲ್ಲ, ವಿವಿಧ ರಾಷ್ಟ್ರೀಯತೆಗಳ ಜನರು ಇಲ್ಲಿ ಬಂಡವಾಳಶಾಹಿ-ಭೂಮಾಲಕ ಆಳುವ ವರ್ಗಗಳ ವರ್ಗಶೋಷಣೆಯ ಬಲಿಪಶುಗಳಾಗಿದ್ದಾರೆ ಎಂದು ನಂಬುವ ಕಮ್ಯುನಿಷ್ಟರು ಕಾಶ್ಮೀರದ ಮತ್ತು ಈಶಾನ್ಯ ಭಾರತದ ಪ್ರತ್ಯೇಕತಾವಾದಿ ಹೋರಾಟಗಳನ್ನು ನ್ಯಾಯಸಮ್ಮತವೆಂದೇ ಭಾವಿಸುತ್ತಾರೆ ! ಆದರೆ ಭಾರತವೆನ್ನುವ ಒಕ್ಕೂಟದಿಂದ ಪ್ರತ್ಯೇಕಗೊಳ್ಳುವ ಒಂದೊಂದು ರಾಜ್ಯಗಳ ದುಡಿಯುವ ವರ್ಗಗಳ ಚಳವಳಿ ಇದರಿಂದ ದುರ್ಬಲಗೊಳ್ಳುತ್ತದೆ ಎನ್ನುವ ಒಂದೇ ಕಾರಣದಿಂದ, ಕಾರ್ಮಿಕ ಚಳವಳಿಗೆ ಬೇಕಾದ ಅಖಿಲಭಾರತೀಯ ಸ್ವರೂಪಕ್ಕಾಗಿ ಕಮ್ಯುನಿಸ್ಟರು ಈ ಒಕ್ಕೂಟದ ಭಾಗವಾಗಿ ಉಳಿದಿದ್ದಾರೆ. ಅಂದರೆ ಒಕ್ಕೂಟದ ಸ್ವರೂಪದ ಒಳಗಿದ್ದೇ ಪ್ರಜಾಪ್ರಭುತ್ವ ವ್ಯವಸ್ಥೆಯನ್ನು ದುರ್ಬಲಗೊಳಿಸುವ ಸಂಚನ್ನು ನಿರಂತರವಾಗಿ ನಡೆಸಿಕೊಂಡು ಬಂದಿದ್ದಾರೆ.

ಘಟನೆ 1: ಎರಡು ವಾರಗಳ ಹಿಂದೆ ಛತ್ತಿಸ್‌ಘಡದ ದಾಂತೇವಾಡದಲ್ಲಿ ಸ್ಥಳೀಯ ಬಿಜೆಪಿ ಶಾಸಕರಾದ ಭೀಮಾ ಮಾಂಡವಿ ಎನ್ನುವವರನ್ನು ಮಾವೋವಾದಿ ನಕ್ಸಲರು ಬಾಂಬಿಟ್ಟು ಹತ್ಯೆಗೈದರು. ಇಂತಹುದೇ ಘಟನೆ 2013 ರಲ್ಲೂ ಅಲ್ಲಿನ ರಾಜಕೀಯ ಪಕ್ಷವೊಂದರ ಪ್ರಮುಖ ನಾಯಕರನ್ನು ಬಲಿ ತೆಗೆದುಕೊಂಡಿತ್ತು.

ಘಟನೆ 2 : ಕೇರಳದ ಕಾಸರಗೋಡು ಲೋಕಸಭಾಕ್ಷೇತ್ರದ ಬಿಜೆಪಿಯ ಅಭ್ಯರ್ಥಿ ಶ್ರೀ ರವೀಶತಂತ್ರಿ ಎನ್ನುವವರ ಮೇಲೆ ಸಿಪಿಯಂ ಗೂಂಡಾಗಳಿಂದ ಎರಡು ಬಾರಿ ಹಲ್ಲೆ ನಡೆದು ಕೊಲೆ ಯತ್ನದಿಂದ ಕೂದಲೆಳೆಯ ಅಂತರದಿಂದ ಪಾರಾಗಿದ್ದಾರೆ. ಚುನಾವಣೆಯವರೆಗೂ ಅಲ್ಲಿ ಬಿಜೆಪಿ ಕಾರ್ಯಕರ್ತರು ಹಲ್ಲೆ ಮತ್ತು ಕೊಲೆಯ ಭೀತಿಯ ನಡುವೆ ಪ್ರಚಾರಕ್ಕೆ ತೆರಳಬೇಕಾದ ಪರಿಸ್ಥಿತಿಯಿತ್ತು.

ಈ ಎರಡು ಘಟನೆಗಳು ಕೇವಲ ಎರಡು ವ್ಯಕ್ತಿಗಳ ಮೇಲಿನ ದಾಳಿಯೆಂದು ಹೇಳಲಾಗದು. ಮೇಲೆ ಉಲ್ಲೇಖಿಸಿದ ಎರಡೂ ಪ್ರದೇಶಗಳಲ್ಲಿ ನಿರಂತರವಾಗಿ ಇಂತಹ ದಾಳಿಗಳು ನಡೆದುಕೊಂಡು ಬಂದಿದೆ. ಕಮ್ಯುನಿಷ್ಟರು ಈ ದಾಳಿಯ ಹಿಂದಿನ ರೂವಾರಿಗಳಾಗಿದ್ದಾರೆ ಮತ್ತು ಇಂತಹುದೇ ದಾಳಿಯಲ್ಲಿ ಅವರು ಅನೇಕರನ್ನು ಬಲಿಪಡೆದುಕೊಂಡಿದ್ದಾರೆ. ವಾಸ್ತವದಲ್ಲಿ ಇದು ಪ್ರಜಾಪ್ರಭುತ್ವದ ಮೇಲಿನ ದಾಳಿ. ಇದು ಸಂವಿಧಾನ, ಅಭಿವ್ಯಕ್ತಿ ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯದ ಮೇಲಿನ ದಾಳಿ. ಆದರೆ ಈ ಎರಡು ಘಟನೆಗಳು ನಮ್ಮ ದೇಶದ ಮಾನವಹಕ್ಕು ಹೋರಾಟಗಾರರನ್ನಾಗಲೀ, ಸ್ವಘೋಷಿತ ಸಂವಿಧಾನ ರಕ್ಷಕರನ್ನಾಗಲೀ, ಅಭಿವ್ಯಕ್ತಿ ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯದ ವಕ್ತಾರರನ್ನಾಗಲೀ ಧೃತಿಗೆಡಿಸಲಿಲ್ಲ. ’ಪ್ರಜಾಪ್ರಭುತ್ವ ಅಪಾಯದಲ್ಲಿದೆ’ ಎಂಬ ಭಯಕಾಡಿಸಲಿಲ್ಲ. ಈ ದೇಶದ ಬುದ್ಧಿಜೀವಿಗಳೆನ್ನುವ ವರ್ಗದ ಲೇಖಕರ ಲೇಖನಿಯ ಒಂದು ತೊಟ್ಟು ಇಂಕ್‌ ಕೂಡ ಈ ನೋವಿಗೆ ಮಿಡಿಯಲಿಲ್ಲ. ಯಾಕೆ ಹೀಗೆ? ಇಂತಹ ಹಿಂಸೆಯ ಮೂಲ ಯಾವುದು? ಪ್ರಜಾಪ್ರಭುತ್ವದ ನಾಡಿನಲ್ಲಿ ಇಂತಹ ಹಿಂಸೆ ಏನನ್ನು ಕುರಿತಾಗಿ ಹೇಳುತ್ತದೆ? ಇದು ಚಿಂತನೆ ನಡೆಸಬೇಕಾದ ವಿಷಯ.

ಈ ಎರಡೂ ಘಟನೆಗಳ ಹಿಂದಿರುವುದು ತೀವ್ರವಾದಿ ಕಮ್ಯುನಿಸಂ ಸಿದ್ಧಾಂತ. ಈ ಸಿದ್ಧಾಂತದ ಒಂದು ಕವಲು ಪ್ರಜಾಪ್ರಭುತ್ವ, ಚುನಾವಣೆ, ಸರ್ಕಾರಗಳ ಆಳ್ವಿಕೆ ಎನ್ನುವ ಮೂಲಭೂತ ಪರಿಕಲ್ಪನೆಗಳನ್ನೇ ದಿಕ್ಕರಿಸುವ ಸ್ವಘೋಷಿತ ’ಜನತೆಯ ವಿಮೋಚಕರು’ ಎನ್ನುವ ವೇಷದಲ್ಲಿದ್ದರೆ, ಇನ್ನೊಂದು ಕವಲು ಪ್ರಜಾಪ್ರಭುತ್ವದ ವ್ಯವಸ್ಥೆಯ ಒಳಗೆ ಸೇರಿಕೊಂಡೇ, ಚುನಾವಣೆಯನ್ನು ಎದುರಿಸುವ ಮೂಲಕವೇ ಪ್ರಜಾಪ್ರಭುತ್ವವನ್ನು ದುರ್ಬಲಗೊಳಿಸಿ ಸರ್ವಾಧಿಕಾರದ ಕನಸು ಕಾಣುವವರದ್ದಾಗಿದೆ. ಈ ಎರಡು ಕವಲುಗಳ ಕಮ್ಯುನಿಸಂನ ಹಿಂಸೆಗೆ ನಮ್ಮ ದೇಶದಲ್ಲಿ ಪ್ರತಿವರ್ಷ ಬಲಿಯಾಗುತ್ತಿರುವ ಭಿನ್ನ ವಿಚಾರಧಾರೆಯ ವ್ಯಕ್ತಿಗಳ ಸಂಖ್ಯೆ ನೂರಾರು. ಬಿಜೆಪಿ, ಕಾಂಗ್ರೆಸ್ ಮೊದಲಾದ ರಾಜಕೀಯ ಪಕ್ಷಗಳ ಸ್ಥಳೀಯ ಕಾರ್ಯಕರ್ತರಿಂದ ತೊಡಗಿ ಉನ್ನತ ಮಟ್ಟದ ನಾಯಕರವರೆಗೂ ಈ ಹಿಂಸೆಯ ಬಲಿಪಶುಗಳಾಗಿದ್ದಾರೆ. ರಾಜಕೀಯ ವಿರೋಧಿಗಳಷ್ಟೇ ಅಲ್ಲ, ಸರ್ಕಾರಿ ಅಧಿಕಾರಿಗಳು, ಪೊಲೀಸ್ ಸಿಬ್ಬಂದಿಗಳು, ಸೈನಿಕರೂ ಸೇರಿದಂತೆ ಶಾಲಾ ಕಟ್ಟಡಗಳು, ಆರೋಗ್ಯ ಕೇಂದ್ರಗಳು, ರೈಲ್ವೆಹಳಿಗಳು, ಸೇತುವೆಗಳು, ದೂರಸಂಪರ್ಕ ಟವರ್‌ಗಳನ್ನೂ ಬಿಡದೆ ಸ್ಪೋಟಿಸಿ ದ್ವಂಸಮಾಡುವ ವಿದ್ವಂಸಕ ಭಯೋತ್ಪಾದಕ ಕೃತ್ಯಗಳು ಸಾಮಾನ್ಯವೆನಿಸಿದೆ. ಈ ಬಗೆಯ ಹಿಂಸಾಚಾರಗಳು ನಮ್ಮದೇಶದ ಸಂವಿಧಾನಕ್ಕೆ, ಸಾಂವಿಧಾನಿಕ ಸಂಸ್ಥೆಗಳಿಗೆ ಬಂದ ಅಪಾಯವೆಂದು ಯಾಕೆ ಬೌದ್ಧಿಕ ವಲಯ ಪರಿಗಣಿಸುತ್ತಿಲ್ಲ?

ವಿಚಿತ್ರವೆಂದರೆ ಇಂದು ಜಗತ್ತಿನಾದ್ಯಂತ ಕಮ್ಯುನಿಸ್ಟ್ ಸಿದ್ಧಾಂತ ನೆಲಕಚ್ಚುತ್ತಿದೆ. ಭಾರತದಲ್ಲಿ ಒಂದು ಗುಂಪು ಪ್ರಜಾಪ್ರಭತ್ವದ ಸೋಗಿನಲ್ಲಿ ಉಸಿರು ಹಿಡಿದು ಕುಳಿತಿದ್ದರೆ, ಇನ್ನೊಂದು ಗುಂಪು ಹಿಂಸೆ ರಕ್ತಪಾತಗಳ ಭಯ ಹುಟ್ಟಿಸಿ ಅದನ್ನೆ ಮೆಟ್ಟಿಲಾಗಿಸಿ ಅಸ್ತಿತ್ವ ಕಾಪಾಡಿಕೊಂಡಿದೆ. ಹಿಂಸೆ ಮತ್ತುಕಮ್ಯುನಿಸಂ ಎರಡೂ ಸದಾ ಕಾಲ ಜೊತೆಗೇ ಇರುವುದು. ಜಗತ್ತಿನಲ್ಲಿ ಎಲ್ಲೆಲ್ಲಿ ಕಮ್ಯುನಿಸಂ ಪಸರಿಸಿದೆಯೋ ಅಲ್ಲೆಲ್ಲಾ ತನ್ನ ಸರ್ವಾಧಿಕಾರವನ್ನು ಸ್ಥಾಪಿಸಲು ಲಕ್ಷಾಂತರ ಜನರನ್ನು ಬಲಿ ತೆಗೆದುಕೊಂಡ ಕುಖ್ಯಾತಿ ಕಮ್ಯುನಿಸಂನದ್ದು. ರಷ್ಯಾದಲ್ಲಿ ಸ್ಟಾಲಿನ್, ಚೀನಾದಲ್ಲಿ ಮಾವೋ, ಬ್ರೆಜಿಲ್, ಕ್ಯೂಬಾ, ಪೆರು, ಕೊಲಂಬಿಯಾ ಮೊದಲಾದ ದೇಶಗಳಲ್ಲಿ ಕ್ರಾಂತಿಯ ಹೆಸರಲ್ಲಿ ಬಲಿಯಾದ ಜೀವಗಳನ್ನು ಲೆಕ್ಕವಿರಿಸಿದವರ್‍ಯಾರು? ಡಾ. ಅಂಬೇಡ್ಕರ್‌ರಂತಹ ವಿಚಾರಶೀಲ ವಿದ್ವಾಂಸರು ಕೂಡ ಕಮ್ಯುನಿಸಂನ್ನು ತಿರಸ್ಕರಿಸಿದ್ದು ಅದು ಹಿಂಸೆ ಮತ್ತು ಸರ್ವಾಧಿಕಾರವನ್ನು ಸಮರ್ಥಿಸುತ್ತದೆ ಎನ್ನುವ ಕಾರಣದಿಂದ. ಅದಕ್ಕಾಗಿಯೇ ಅವರು ’ಕಮ್ಯುನಿಸಂ ಕಾಡಿನ ಬೆಂಕಿಯಂತೆ, ಅದು ಎದುರಾದವರನ್ನೆಲ್ಲಾ ಸುಟ್ಟು ಹಾಕುತ್ತದೆ’ ಎಂದಿದ್ದರು. ಅವರು ಅಂದು ಹೇಳಿದ್ದ ಮಾತು ಇಂದಿಗೆ ಅಕ್ಷರಶಃ ನಿಜವಾಗಿದೆ. ಸುಮಾರು ಮೂರು ದಶಕಗಳ ಕಾಲ ಪಶ್ಚಿಮ ಬಂಗಾಳ, ತ್ರಿಪುರಾವನ್ನು ಆಳಿದ್ದ ಕಮ್ಯುನಿಸ್ಟರು, ಇಂದಿಗೂ ಕೇರಳವನ್ನು ತಮ್ಮ ಅಂಕೆಯಲ್ಲಿಟ್ಟು ಕೊಂಡಿರುವ ಕಮ್ಯುನಿಸ್ಟರು ಎಸಗಿದ ಹಿಂಸೆ, ದೌರ್ಜನ್ಯಗಳ ಸಂಚು ಘೋರವಾದದ್ದು. ಈ ಅಂಕಿ ಅಂಶಗಳ ಆಧಾರದಲ್ಲೇ ಜಗತ್ತಿನ ಅತೀ ಭಯಾನಕ ಹಿಂಸೆಗಳನ್ನು ಮಾಡಿದ ಭಯೋತ್ಪಾಧಕ ಸಂಘಟನೆಗಳಲ್ಲಿ ನಾಲ್ಕನೇ ಸ್ಥಾನವನ್ನು ಪಡೆದದ್ದು ಕುಖ್ಯಾತವಾದ ಕಮ್ಯುನಿಸ್ಟ್ ಪಡೆ. ಭಾರತದಲ್ಲಿ ಈ ಹಿಂಸೆಗೆ ಅತ್ಯಂತ ಹೆಚ್ಚು ಬಲಿಯಾದವರು ಬುಡಕಟ್ಟು ಜನ, ದಲಿತರು ಮತ್ತು ಮಹಿಳೆಯರು. ಸಶಸ್ತ್ರ ಹೋರಾಟವನ್ನು ಒಂದು ರಾಜಕೀಯ ಕಾರ್ಯತಂತ್ರವಾಗಿಯೇ ಅನುಮೋದಿಸುವ ಕಮ್ಯುನಿಸಂ, ಅಭಿಪ್ರಾಯ ಬೇಧಗಳನ್ನು ಎಂದಿಗೂ ಮಾನ್ಯ ಮಾಡುವುದಿಲ್ಲ. ಅದರ ಬದಲಿಗೆ ಸೈದ್ಧಾಂತಿಕ ಭಿನ್ನತೆಯನ್ನು ಹೊಂದಿದವರನ್ನು ’ಶತ್ರುಗಳು’ ಎಂದೇ ಪರಿಗಣಿಸಿ ’ಜನತಾ ನ್ಯಾಯಾಲಯ’ಗಳೆನ್ನುವ ಸಂವಿಧಾನ ವಿರೋಧಿ ಹಿಂಸಾ ಕೂಪದೊಳಗೆ ಮರಣದಂಡನೆಯನ್ನು ವಿಧಿಸುವುದು ನಕ್ಸಲರ ಕಾರ್ಯಶೈಲಿಯಾದರೆ, ಚುನಾವಣೆಯಲ್ಲಿ ಪಾಲ್ಗೊಳ್ಳುವ ಮಾರ್ಕ್ಸಿಸ್ಟರು ಕತ್ತಿ ಬಾಂಬ್‌ಗಳಿಗೆ ಎದುರಾಳಿಗಳನ್ನು ಬಲಿತೆಗೆದುಕೊಳ್ಳುತ್ತಾರೆ.

ಗೃಹ ಇಲಾಖೆಯ ಅಂಕಿ ಅಂಶಗಳ ಪ್ರಕಾರ ಕಳೆದ ಎರಡು ದಶಕಗಳಲ್ಲಿ ಸುಮಾರು 12,000 ಜನರನ್ನು ನಕ್ಸಲರು ಬಲಿತೆಗೆದುಕೊಂಡಿದ್ದಾರೆ. ಕೇರಳ, ಪಶ್ಚಿಮ ಬಂಗಾಳ, ತ್ರಿಪುರಾಗಳಲ್ಲಿ ನಡೆದ ರಾಜಕೀಯ ಹತ್ಯಾಕಾಂಡಗಳ ಬಲಿಪಶುಗಳು ಸಾವಿರಾರು ಮಂದಿ. ಸಂವಿಧಾನ ವ್ಯವಸ್ಥೆಯನ್ನೇ ದಿಕ್ಕರಿಸಿರುವ ಈ ಅಪ್ರಜಾಸತ್ತಾತ್ಮಕ ವ್ಯವಸ್ಥೆ ಆಂದ್ರಪ್ರದೇಶ, ತೆಲಂಗಾಣ, ಒರಿಸ್ಸಾ, ಛತ್ತಿಸ್‌ಘಡ್ ಮೊದಲಾದೆಡೆ ತಮ್ಮದೇ ಆದ ರಾಜ್ಯಭಾರವನ್ನು ಸ್ಥಾಪಿಸಿಕೊಂಡಿದ್ದಾರೆ. ತಮ್ಮದೇ ತೆರಿಗೆ ವಸೂಲಿ (ಹಪ್ತಾ ವಸೂಲಿ), ತಮ್ಮದೇ ವಿಚಾರಣಾ ನ್ಯಾಯಾಲಯ ಎಲ್ಲವೂ ಇದೆ. ದೇಶದ ಸಂವಿಧಾನವನ್ನು ಧಿಕ್ಕರಿಸುವ ಇವರು ಪ್ರಜಾಪ್ರಭುತ್ವದ ಆಶಯಗಳನ್ನು ಒಪ್ಪುವ ಮನಸ್ಥಿತಿಯಲ್ಲಿಲ್ಲ. ಈ ರಾಜ್ಯಗಳಲ್ಲಿ ಚುನಾವಣೆಯ ಸಂದರ್ಭದಲ್ಲಿ ಇತರ ರಾಜಕೀಯ ಪಕ್ಷಗಳು ತಮ್ಮ ಅಭ್ಯರ್ಥಿಗಳ ನಾಮಪತ್ರವನ್ನು ಸಲ್ಲಿಸಲೂ ಅಸಾಧ್ಯವಾದ ಸ್ಥಿತಿಯಲ್ಲಿ ತಮ್ಮ ಅಭ್ಯರ್ಥಿಗಳ ಪರವಾಗಿ ಪ್ರಚಾರದಲ್ಲಿ ಭಾಗವಹಿಸುವುದು ಸಾಹಸವೇ ಸರಿ. ಉದಾಹರಣೆಗೆ ಕೇರಳದಲ್ಲಿರುವ ಕಮ್ಯುನಿಸ್ಟರ ಪಾರ್ಟಿ ವಿಲೇಜ್‌ಗಳೆನ್ನುವ ಕಮ್ಯುನಿಸ್ಟರ ಅಕ್ರಮ ಭದ್ರ ಕೋಟೆಗಳಲ್ಲಿ ಕಮ್ಯುನಿಸ್ಟರ ಹೊರತಾಗಿ ಬೇರೆ ಯಾರೇ ಚುನಾವಣೆಯ ಪ್ರಚಾರಕ್ಕೆ ತೆರಳಿದರೂ ಜೀವಂತವಾಗಿ ಮರಳುವರೆನ್ನುವ ವಿಶ್ವಾಸವಿಲ್ಲದ ಸ್ಥಿತಿಯಿದೆ.

ಇಂತಹ ದಮನ ತಂತ್ರದ ಫಲವೇ ಕಾಸರಗೋಡಿನಲ್ಲಿ ಬಿಜೆಪಿ ಅಭ್ಯರ್ಥಿ ಮೇಲೆ ನಡೆದ ಹಲ್ಲೆ ಮತ್ತು ಕೊಲೆ ಯತ್ನ. ಭೀಮಾ ಮಾಂಡವಿ ಹತ್ಯೆ.ತಮ್ಮ ಸರ್ವಾಧಿಕಾರಕ್ಕೆ ಅಡ್ಡಿಯಾದವರನ್ನು ಕ್ರೌರ್ಯದ ಮುಷ್ಟಿಗಳಿಂದ ಮಣಿಸಿ ರಕ್ತ ಹರಿಸುವ ಕಮ್ಯುನಿಷ್ಟರಿಂದ ಭಾರತದಲ್ಲಿ ಪ್ರಜಾಪ್ರಭುತ್ವಕ್ಕೆ ಪಾಯವಿದೆ. ಭಿನ್ನ ದ್ವನಿಗಳಿಗೆ ಅವಕಾಶವೇ ಇಲ್ಲವಾಗುವ ಪ್ರಭುತ್ವ ಅಪಾಯಕಾರಿ. ಕಮ್ಯುನಿಸಂ ಬಲವಾಗಿರುವಲ್ಲಿ ಇಂತಹ ಅಪಾಯ ಎದ್ದು ಕಾಣಿಸುತ್ತಿದೆ. ಇದನ್ನು ಎದುರಿಸಬೇಕಾಗಿದ್ದ ಅಭಿವ್ಯಕ್ತಿ ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯದ ಪ್ರತಿಪಾದಕರೆನ್ನಿಸಿಕೊಂಡವರು ’ಕೇರಳದಲ್ಲಿ ನಾರಾಯಣ ಗುರುಗಳ ಸಾಮಾಜಿಕ ಆಂದೋಲನದ ಮುಂದುವರಿಕೆಯೇ ಇಂದಿನ ಕಮ್ಯುನಿಸ್ಟ್ ಆಳ್ವಿಕೆ’ ಎನ್ನುತ್ತಾರೆ! ಮನಪರಿವರ್ತನೆಯ ಹಾದಿಯ ಗುರುಗಳ ಪಥವನ್ನು ರಕ್ತಪಿಪಾಸು ಕಮ್ಯುನಿಸ್ಟರ ಜತೆ ಸಮೀಕರಿಸಿ ತಮ್ಮ ಬೌದ್ಧಿಕ ದಾರಿದ್ರ್ಯಕ್ಕೆ ಸೋಗಲಾಡಿತನದ ವೈಚಾರಿಕ ವೇಷ ತೊಡಿಸುತ್ತಾರೆ. ವೈಚಾರಿಕ ಬಹುತ್ವ, ಭಿನ್ನಧ್ವನಿಗೆ ಮನ್ನಣೆ, ದಮನಿತರ ಮಾನವ ಹಕ್ಕುಗಳ ಕುರಿತು ಉಪದೇಶಗಳನ್ನು ನೀಡುವವರು, ಮಾರ್ಕ್ಸ್‌ವಾದಿ, ಮವೋವಾದಿ ಹಿಂಸಾಚಾರದ ಬಗ್ಗೆ ಮೌನತಾಳುತ್ತಾರೆ ಅಥವಾ ಇಂತಹ ಭಯಾನಕ ಕೃತ್ಯಗಳ ರೂವಾರಿಗಳನ್ನು ’ದಾರಿತಪ್ಪಿದ ಮಕ್ಕಳು’ಎಂದು ಅನುಕಂಪ ಗಿಟ್ಟಿಸುತ್ತಾರೆ. ಸಿದ್ಧಾಂತದ ದೋಷವನ್ನು ಮರೆಗೆ ಸರಿಸುತ್ತಾರೆ.

ಜಗತ್ತಿನ ಪ್ರಜಾಪ್ರಭುತ್ವದ ಕಲ್ಪನೆಗೆ ಭೂಷಣಪ್ರಾಯವಾಗಿರುವ ಭಾರತೀಯ ಪ್ರಜಾಪ್ರಭುತ್ವ 1975-77 ರ ನಡುವೆ ಇಂದಿರಾಗಾಂಧಿ ಹೇರಿದ ತುರ್ತುಪರಿಸ್ಥಿತಿ ಎನ್ನುವ ಸಂವಿಧಾನ ವಿರೋಧಿ ನಡೆಯ ಹೊರತಾಗಿ ಈ ಪ್ರಜಾಪ್ರಭುತ್ವಕ್ಕೆ ಎಲ್ಲೂ ಧಕ್ಕೆಯಾಗಿಲ್ಲ. ನ್ಯಾಯಸಮ್ಮತವಾಗಿಯೇ ನಡೆಯುವ ಚುನಾವಣೆಗಳಿಂದ ಜನಪ್ರತಿನಿಧಿಗಳು ಆಯ್ಕೆಯಾಗುವ, ವಿರೋಧ ಪಕ್ಷಗಳೂ ಸೇರಿದಂತೆ ದೇಶದ ಜನತೆಗೆ ಸರ್ಕಾರದ ಕಾರ್ಯವೈಫಲ್ಯಗಳನ್ನು ಪ್ರತಿಭಟಿಸುವ ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯವೂ ಇದೆ. ಆದರೆ ಇದಕ್ಕೆ ಕಪ್ಪುಚುಕ್ಕೆಯಂತಿರುವುದು ಕಮ್ಯುನಿಸ್ಟರ ನಡವಳಿಕೆ. ಮಾರ್ಕ್ಸ್‌ವಾದ ಎನ್ನುವುದು ಒಂದು ಸಾಂದರ್ಭಿಕ ಪ್ರತಿಕ್ರಿಯೆಯೇ ಹೊರತು ಪ್ರಬುದ್ಧ ದರ್ಶನವಲ್ಲ ಎಂಬ ಮಾತಿದೆ. ಈ ನಡವಳಿಕೆಯ ಕಾರಣಕ್ಕಾಗಿಯೇ ಕಮ್ಯುನಿಸಂಗೆ ಇಂದು ಜಗತ್ತಿನಾದ್ಯಂತ ಬಾಗಿಲು ಜಡಿಯುತ್ತಿದ್ದಾರೆ. ಭಾರತದಲ್ಲೂ ಅದರ ಕೊನೆಯ ಪ್ರದರ್ಶನ ಕಾಣುತ್ತಿದೆ. 2014 ರ ಲೋಕಸಭೆಯಲ್ಲಿ ಕೇವಲ 9 ಆಗಿದ್ದ ಇವರ ಸದಸ್ಯ ಬಲ ಈ ಬಾರಿ ಮತ್ತಷ್ಟು ಕುಸಿಯಬಹುದು. ಅಸಂಖ್ಯ ಹಿಂಸಾಚಾರಗಳೇ ಆ ಕ್ರೌರ್ಯದ ಸಿದ್ಧಾಂತಕ್ಕೆ ಕೊನೆಯ ಮೊಳೆ ಹೊಡೆಯುತ್ತಿದೆ. ಹಿಂಸೆಯು ಎಂದೂ ಪ್ರಜಾಪ್ರಭುತ್ವಕ್ಕೆ ಶೋಭೆಯಲ್ಲ. ಸಂವಿಧಾನದ ನಿಜ ಆಶಯದೊಂದಿಗೆ ನಾವಿಂದು ಮುನ್ನಡೆಯಬೇಕು.

✍✍ ಡಾ. ರೋಹಿಣಾಕ್ಷ ಶಿರ್ಲಾಲು
ಕನ್ನಡ ಉಪನ್ಯಾಸಕರು, ವಿವೇಕಾನಂದ ಕಾಲೇಜು
ಪುತ್ತೂರು, ದ.ಕ